Berat Buzhala dhe Fabrika e Dhimbjes së Rreme

Nga errësira doli Buzhala një hije e zbrazët që gërryen dhimbjen e nënës së Haradinajve për ta larë fytyrën e një politike të kalbur prej vitesh.

Ka çaste në historinë e një vendi kur një fytyrë anonime përndritet papritur nga errësira dhe zbulon tërë kalbëzimin e botës që e ka mbajtur të gjallë. Këto çaste nuk i sjellin engjëjt. I sjell vetë errësira. Dhe pikërisht në këtë ndriçim të ftohtë përpara syve tanë është shfaqur Berat Buzhala. Jo si njeri. Jo si gazetar. Por si figurë e zbrazët që rrëshqet mbi dhimbjen e të tjerëve¹ si një insekt i mësuar të ushqehet me gjurmët që lë pas tragjedia.

Pashë videon e tij në kohë reale². E pashë se si lëvizte në karrigen e tij luksoze, si ngjante me një hije që donte ta bindte veten se kishte shpirt, ndërsa duart i shkonin në fytyrë sikur kërkonin të merrnin vajin e dhimbjes që nuk e kishte. Në ekran shfaqej nëna e Ramush Haradinajt. E brishtë si gjethe dimri. Ajo ecte drejt portreteve të djemve të saj të rënë. Me duar që dridheshin jo nga akti, por nga kujtimi. Prekte fytyrën e Luanit. Fliste me zë që vinte nga varri dhe nga qielli në të njëjtën kohë. Aty ishte e gjithë Kosova që vuajti. Aty ishte e vërteta.

Pastaj pamja u errësua. Dhe në vend të së vërtetës u shfaq Buzhala. Një maskë pa emocion. Ai shikonte videon dhe përpiqej të prodhonte lot me mend. Përtypte fjalë që nuk i ndjente. Trupi i tij lëvizte me ritmin e një aktori që e ka harruar tekstin, por vazhdon skenën se duhet t’i shërbejë dikujt në prapaskenë. Me lëvizje të ngadalta përpiqej të jepte përshtypjen e një dhimbjeje që nuk e kishte. Pastaj nisi monologun. Një liturgji falsiteti. Një himn pa shpirt.

Ai fliste për Haradinajn si për një figurë prej mermeri. Si për një mit të paprekur. Një burrë që sipas tij i ka nderuar gjeneralët e botës me një frymë. Një njeri që nuk mund të kritikohet sepse e ka nënën që qan. Kjo është logjika e tiranëve të vegjël që fshihen pas dhimbjes së të tjerëve për të shmangur hijen e vet.

Dhe pikërisht këtu bie rrufeja. Sepse në këtë vend ku flitet shumë për atdheun dhe pak për të vërtetën, nuk ka fyerje më të rëndë se përdorimi i dhimbjes së një nëne për të larë mëkatet politike të një njeriu që ka kaluar një çerek shekulli duke ushqyer oborret e tij me pasurinë, varfërinë dhe shpresat e Kosovës.

Ramush Haradinaj, sot figura që kërkon ta mbështjellë veten me vellon e sakrificës, nuk është më ai djalë që doli në mal. Ai vendosi të braktiste atë nderim kur u kthye nga lufta për të ndërtuar një kastë, një rrjet, një dominim të heshtur që e zhvati Kosovën si një grabitqar që mbron vetëm territorin e vet. Ai nuk kërkoi të ndërtonte një shtet. Ai kërkoi të ndërtonte një oborr. Dhe e ndërtoi.

Sot, kur Haradinaj ka më shumë lidhje me njerëz të sanksionuar, me lobistë të dyshimtë, me përkrahje që i vijnë nga korridore ku nuk hyn as drita, ai zgjedh ta shfaqë paturpshëm nënën e vet që qan. Jo sepse e do. Por sepse i nevojitet. Ai e përdor atë si Statujë të Dhimbjes që duhet të shpërndajë heshtje tek ata që e shohin.

Ky është akti më i poshtër që një politikan mund t’i bëjë vendit të vet. T’i thërrasë të vdekurit që t’i mbulojnë të gjallët. Ta thërrasë sakrificën për ta fshehur pasurinë e grumbulluar nga plaçkitja. Ta thërrasë gjakun për ta arsyetuar ambicien. Ta përdorë varrin si fasadë.

Dhe aty, në qendër të kësaj skene, qëndron Berat Buzhala. Si një shërbëtor i vjetër i çdo oborri që ka nevojë për një zë të ulët dhe një fytyrë që nuk skuqet kurrë. Ai nuk ka as të drejtë dhe as dinjitet të flasë për nderin e luftës. Sepse nderi i luftës nuk pranon gjuhën e atyre që e kanë përdorur median për t’i mbrojtur të fortët dhe për ta varrosur të vërtetën. Ai nuk e ka as moralin dhe as rrënjët të preket nga dhimbja e nënës së Haradinajt. Ai nuk ka kaluar asnjë natë në heshtjen e atyre familjeve që kanë pritur të bijtë që nuk u kthyen kurrë. Ai nuk e ka mbajtur asnjë barrë që të lejon të flasë për sakrificë.

Buzhala flet, sepse është paguar të flasë. Sepse është ushqyer nga duar që kërkojnë falje pa meritë. Sepse është rritur politikisht nga një kulturë që nderon zhurmën dhe varfëron mendimin. Dhe sot, ai është bërë zëdhënësi i një patetizmi të gënjeshtërt që ka vetëm një qëllim. Ta mbrojë një njeri që ka frikë nga gjykimi i historisë.

Në këtë tokë që ka parë shumë, nuk është dhimbja që na turpëron. Na turpëron ajo që ndodh me të. Na turpëron transformimi i saj në artikull mediatik. Në monolog. Në marketing politik. Në dekor për një fushatë që duhet të kishte marrë fund 20 vite më parë.

Dhe kështu mbetet pyetja që askush nuk guxon ta bëjë me zë të lartë. Për kë vdiqën bijtë e kësaj toke. A vdiqën që pas 25 vitesh e ardhmja e vendit të mbahej peng nga të njëjtët njerëz që e kanë shterruar atë. A vdiqën që Haradinaj të ketë të drejtën ta përdorë nënën e vet si mburojë politike. A vdiqën që Buzhala të luajë tragjedinë në ekran duke e shndërruar dhimbjen e tjetrit në dekor të vet.

E vërteta është më e ftohtë se të gjithë lotët e rremë nga tugjarët e dhimbjes dhe të vërtetës sikur Buzhala. Bijtë e Kosovës nuk vdiqën që të ringrihej një kastë. Nuk vdiqën për ta rikthyer mentalitetin e komandantëve që nuk dinë të sundojnë pa e pasur frikën si mjet. Nuk vdiqën që të ndërtohej një republikë që i detyrohet më shumë klaneve se qytetarëve.

Zemra dhe gjaku i tyre nuk janë lavdia e askujt. Dhe kush i prek për ta mbuluar veten meriton të përmendet me zë të ulët dhe të largohet me turp nga historia.

Nuk ka akt më të ulët se të përdorësh nënën tënde që qan për të shpëtuar karrierën tënde. Nuk ka fyerje më të rëndë se ta kthesh dhimbjen e saj në pajisje propagandistike. Dhe nuk ka figurë më të padenjë se një gazetar i vetëshpallur që i jep zë kësaj pabesie dhe i jep fytyrë kësaj pandershmërie.

E ardhmja e këtij vendi nuk do të ndërtohet mbi lotët që të tjerët i fabrikojnë. Do të ndërtohet mbi një kthjelltësi të dhimbshme. Ky është çasti kur duhet thënë e vërteta me zë të plotë.

Merreni dhimbjen e nënës së Ramush Haradinajt nga duart e tyre. Ata nuk kanë të drejtë ta mbajnë atë. Dhe merreni të vërtetën e Kosovës nga gjuha e atyre që nuk e kanë merituar të flasin për të.

Në këtë vend, vetëm njëra palë meriton të mbahet mend. Ata që dhanë gjithçka. Jo ata që përdorën gjithçka.

---

1. Fytyra që Qesh mbi Dhimbjen e Babait

Ai që dikur derdhte ujë mbi plagët e babait, sot u shërben atyre që ia rrahën babain. Ai e tall të vërtetën përmes heshtjes. Ai është Berat Buzhala. — Kronika B Kritikë.

2. “Prej mbramshit e kam kqyr 5-6 here kete video. Cfare familje” Berat Buzhala Facebook Post, 11 Dhjetor, 2025.