Flutura Kusari dhe Adriatik Kelmendi e kthejnë avarinë globale në armë kundër Kurtit
Ndërsa Cloudflare ra globalisht, Flutura Kusari dhe Adriatik Kelmendi e fajësuan qeverinë, duke shitur paranojë për klikime, sikur Kurti kontrollon serverët botërorë nga Prishtina.
Ishte ditë me shi në Londër kur interneti nisi të shembej. Jo i gjithi, vetëm aq sa të na kujtonte se sa pak prej tij e shohim vërtet. X nuk hapej. Disa faqe të tjera më shfaqnin një faqe gabimi që dukej si lutje e koduar: “internal server error on Cloudflare’s network”, pastaj sikur thonin me tonin e një terapisti të dobët të provoj “pas disa minutash”. Letterboxd u drodh. Down Detector, faqja që duhet të na tregojë kur gjithçka bie, ra vetë. Për disa orë, rrjeti magjik ngjante me një skelet të papërfunduar e të ndriçuar nga rrufe të ç’rregullta.
Në prapaskenë, faqja e statusit të Cloudflare murmuriste në fushën e korporatave. “Cloudflare është në dijeni dhe po heton një problem që mund të ndikojë klientë të shumtë.” Një “zgjidhje” u “implementua”. Shërbimet po “rikuperoheshin”.
Diku, një ekip inxhinierësh të rraskapitur mundohej t’i qetësonte tridhjetë për qind të kompanive të Fortune 100. Historia ishte e thjeshtë në plan teknik. Një kompani që qëndron mes përdoruesve dhe faqeve kishte hasur në gurë që s’mund t’i kapërcente.
Pastaj telefoni më shpërtheu me fotografime statusesh nga Kosova.
Ndërsa Cloudflare përpiqej ta rikthente gjysmën e botës online, në Facebook-un e populluar në gjuhën shqipe u shfaq një avari krejt tjetër.
Ja ku ishte Flutura Kusari, juristja që vitet e fundit është vetëshpallur roje e lirisë së medieve, duke publikuar me ton konspirativ1 se problemet e qasjes në internet mund të vinin nga qeveria e Kosovës.
Pastaj u shfaq edhe reagimi i Adriatik Kelmendit nga Klan Kosova, një nga propagandistët më këmbëngulës të oligarkisë së Devollëve, që e këndonte të njëjtën këngë2.
Nuk ishte faj i Cloudflare, sipas tyre. Ishte “faji i qeverisë”. Koreografia ishte thuajse elegante në cinizmin e saj.
Ky është momenti kur pritet të thuash se ishte keqkuptim. Një panik i çastit. Një reagim i shpejtë ndaj gabimeve në ekran. Do t’ishte ngushëllim, por nuk do t’ishte e vërtetë. Kush i ka ndjekur këto personazhe, e ka parë modelin shumë kohë para këtij defekti global. Çdo problem teknik, çdo ngecje burokratike, çdo gabim serveri kthehet në materie për të njëjtën narrativë. Në verzionin e tyre, qeveria reformuese3 në Prishtinë është armiku. Ndërkohë që burimet reale të pushtetit, oligarkët, mediat e kapura dhe rrjetet që i ushqejnë këto taktika, zhduken si fantazma nga skena e këtyre.
Nga Londra shikoja dy ndërprerje që zhvilloheshin paralelisht. Ajo e Cloudflare ishte globale dhe e mërzitshme. Ajo në Facebook-un shqiptar ishte lokale dhe helmuese.
Cloudflare, siç tha një profesor britanik, është “mburojë interneti”. Filtron sulme dhe shpërndan përmbajtje në planet. Klientët e saj janë X, Spotify, Zoom dhe një listë e pafund biznesesh të mëdha. Qendralizimi ofron efikasitet. Por rrezikun e parashikojnë edhe fëmijët. Kur të bie mburoja, gjithçka prapa saj del lakuriq.
Kosova i ka mburojat e veta. Jo kabllo e serverë, por një rrjet i dendur mediash dhe fytyrash të OJQ-ve që e shesin veten si “mbrojtës të lirisë së shprehjes” dhe “vlerave evropiane”, por që në praktikë janë shpërndarës të interesave të disa pak njerëzve shumë tokësorë. Kur ky rrjet dështon, nuk humbim faqe interneti. Humbim realitet.
Një nga nyjet e këtij rrjeti është Flutura Kusari. Dhe unë kam shkruar për të me muaj4.
Në letër ajo është juriste e lartë5 në ECPMF6 dhe pjesë e komitetit europian anti-SLAPP7. Supozohet se Zonja Kusari do t’i mbrojë gazetarët nga paditë e fuqishme që synojnë t’i shuajnë zërat kritikë. Në praktikë, këtë peshë e ka përdorur vetë ajo si një shkop, në një përpjekje për t’i heshtur kritikët kundër saj.
Në korrik shkrova8 për padinë e saj të dështuar kundër qytetarit Mentor Llugaliu. Faji i tij nuk ishte ngacmim, as kërcënim. Ishte kritikë. Komente satirike në rrjetin facebook. E quajti “Mickoja”. Për këtë Kusari ngriti kallëzim penal për përndjekje.
Ligji në Kosovë është i qartë. Neni 182 kërkon sjellje që shkakton frikë të vërtetë ose kërcënim të sigurisë. Prokuroria Themelore hapi dosjen, pa emocione, pa spektakël. Nuk kishte kontakt. Nuk kishte kërcënim. Nuk kishte krim. E hodhi poshtë. Apeli e konfirmoi. Çështja duhej të vdiste aty.
Por Kusari nuk është pala e zakonshme. Para se prokurorët të prisnin qetësisht faktet, ajo nisi ta ndërkombëtarizonte pakënaqësinë e saj. IFEX, Index on Censorship, IPI dhe vetë ECPMF nxorën deklarata që e paraqisnin ankesën e saj si kauzë botërore të lirisë së shprehjes. Nuk ishin spontane. Ishin të orkestruara. U përdorën si presion moral mbi sistemin.
Kur as kjo nuk funksionoi, ajo vendosi t’i turpërojë prokurorët me emra. Kushtrim Zeka dhe Shkëlzen Brahimi9. OJQ-të e afërta me Kusarin publikuan10 deklarata identike që kërkonin “vlerësim të performancës” së tyre. Në Kosovë, ku reputacioni është franga e parë e pushtetit, ky është kërcënim i pastër.
Kjo nuk është transparencë. Është presion i hapur ndaj drejtësisë.
Vendoseni këtë sjellje pranë të tjerave.
Në shtator 2023, kur paramilitarët serbë sulmuan në Bajë dhe vranë një polic të Kosovës, kritika e saj nuk shkoi në drejtim të Serbisë. Shkoi në drejtim të qeverisë së Kosovës. Në qershor 2025, kur sistemi i ngrohjes në Pallatin e Drejtësisë dështoi, Kusari nuk e kritikoi burokracinë, por Ministrin e Brendshëm.
Por kur Devolli e paditi BIRN-in për t’i heshtur gazetarët, ajo heshti11. Kur Osservatorio dhe EurActiv zbuluan censurën sistematike brenda Klan Kosovës12, ajo heshti. Heshtja e saj nuk është neutrale. Është kompas.
Klan Kosova është qendra e këtij ekosistemi. KK, nuk është media. Është bunker oligarkësh. Gazetarët raportojnë se nuk lejohet të prekin skandalet e Devollëve. Kur SHBA i vuni embargon Comodita Home13, aty mbretëroi heshtja. Kur shteti kërkoi që Klan Kosova të respektojë rendin kushtetues dhe të rregjistrohet siç duhet pasi u gjet se ishte regjistruar në përputhje me kushtetutën e Serbisë, televizioni u kthye në megafon të Devollëve kundër qeverisë.
Brenda këtij mjedisi, më shumë se një punonjës e ka konfirmuar marrëdhënien e ngushtë të Flutura Kusarit me Kushtrim Gojanin, fytyrën e Klanit. Një fotografi e shkrepur fshehurazi në bufenë e televizionit e tregon Kusarin me Gojanin, në periudhën më të tensionuar të përballjes me qeverinë. Moderatorë të stacionit e kanë pranuar në heshtje se lexojnë tekste që tingëllojnë si kopje e narrativave serbe. Kusari nuk ka asnjë bezdi lidhur me këtë.
Pastaj vjen Cloudflare.
Kusari dhe Kelmendi e panë këtë si mundësi politike. Statusi i Cloudflare thoshte qartë se gabimi ishte në rrjetin e tyre. Por këta dy këmbëngulën se faji ishte në Prishtinë. Ishte teori konspirative e gatshme për konsum.
Hannah Arendt shkroi se subjekti ideal i sundimit autoritar është njeriu te i cili kufiri mes faktit dhe trillimit zhduket. Në Kosovë, ky kufi fshihet çdo natë nga ekranet që i shërbejnë një grushti pasanikësh të bashkërenduar edhe me interesat e Serbisë.
Cloudflare do të analizojë defektin e vet me gjakftohtësi. Arkitektët e rrjeteve do të flasin për largimin e personelit nga puna dhe pika të tjera dështimi.
Por, Kosova nuk e ka atë luks.
Aty, dështimi i lulëzimit të vërtetës nuk është aksident.
Në fund, e gjithë kjo histori nuk flet për Cloudflare. Flet për një vend ku disa njerëz mezi presin që bota të ketë një defekt që t’ia ngulin qeverisë në mur. Një avari globale u shndërrua në armë lokale vetëm sepse Flutura Kusari dhe Adriatik Kelmendi kanë nevojë të përhershme për fajtorë të gatshëm. Faktet nuk u shërbejnë atyre, prandaj i anashkalojnë. Realiteti nuk u mjafton, prandaj e shtrembërojnë. Dhe publiku ngelet i bombarduar nga një propagandë që funksionon pa pushim, edhe kur bota bie për arsye që nuk kanë asnjë lidhje me Kosovën. Nëse kjo është një provë për gjendjen e debatit publik, atëherë s’ka pse t’i frikësohemi padive apo cenzurës. Mjafton një keqfunksionim i rastësishëm, një status i pamenduar dhe dy emra të etur për narrativë, që e vërteta të shuhet më shpejt se çdo server i rënë.
E tani, mbetet vetëm pyetja e hidhur: kush ka më shumë fuqi sot, infrastruktura globale apo fantazitë e tyre politike?
Dhe pse, çdo herë, fiton fantazia?
Kur Reputacioni Vlen Më Shumë se Gazetaria
Kam kaluar pesëmbëdhjetë muajt e fundit duke bërë atë që bën gjithmonë gazetaria e mirë në formën e saj jo më të pëlqyer, duke i kërkuar shtypit ta shikojë veten në pasqyrë. Fundjava e 11 tetorit 2025, kur vandalët thyen dritaret e shtëpisë së pabanuar të prindërve të mi të ndjerë në Kosovë dhe përdhosën makinën tonë përkujtimore
How to Topple a Reformer Without Firing a Shot
Kosovo’s Prime Minister resigned to follow the law. His enemies used it to break the system. In the void, a coup bloomed quiet, legal, lethal. — The GPC Politics.
Artikujt hulumtues dhe analitik lidhur me veprimtarinë e Flutura Kusarit — The Gunpowder Chronicles.
Roli i Flutura Kusarit
Flutura Kusari është juriste e lartë në ECPMF-së dhe figurë me zë në rrjetet e organizatave që deklarojnë se luftojnë kundër SLAPP-ve. Detyra e saj zyrtare është të këshillojë gazetarët, të monitorojë abuzimet ligjore kundër mediave dhe të ndërhyjë kur sistemi gjyqësor përdoret për t’i heshtur ata. Në praktikë, ajo përdor pozitën dhe ndikimin ndërkombëtar për të ndërtuar narrativa politike, për të ushtruar presion publik ndaj prokurorëve dhe për t’i mbrojtur interesat e rrjeteve të caktuara mediatike dhe oligarkike në Kosovë.
Çfarë është ECPMF?
European Centre for Press and Media Freedom është një organizatë me seli në Leipzig të Gjermanisë që pretendon të mbrojë lirinë e medias në Evropë. Ajo monitoron presionin ndaj gazetarëve, ofron asistencë juridike në raste të sulmeve ndaj lirisë së shprehjes dhe lobon pranë institucioneve evropiane për standarde më të forta të mbrojtjes së mediave. Në teori, ECPMF synon të veprojë si mburojë për gazetarët dhe si qendër alarmi ndaj abuzimeve të pushtetit.
Çfarë është anti-SLAPP?
SLAPP është një padi strategjike kundër pjesëmarrjes publike, një mjet juridik që përdoret nga figura të fuqishme, kompani ose politikanë për t’i frikësuar kritikët dhe për t’i heshtur gazetarët. Iniciativat anti-SLAPP synojnë ta mbrojnë lirinë e shprehjes duke identifikuar dhe ndalur këto padi të abuzueshme sa më herët, të garantojnë që kritika e ligjshme të mos të trajtohet si krim dhe ta pengojnë përdorimin e gjykatave si armë kundër debatit publik. Në Evropë, rrjetet anti-SLAPP punojnë për të krijuar standarde të përbashkëta mbrojtjeje dhe për të kufizuar ndikimin e oligarkëve dhe politikanëve që tentojnë të përdorin drejtësinë për ta mbytur fjalën e lirë. Zonja Kusari, e ka përdorur pikërisht këtë strategji kundër një qytetari në Kosovë.
How a Press Freedom Icon Became a Political Actor
Flutura Kusari built a reputation defending press freedom. Now, she stands accused of using that same power to silence a citizen who challenged her. — The GPC I Unit.
The Advocate Who Intimidates: Flutura Kusari’s War on Prosecutors
By naming prosecutors and silencing critics, Flutura Kusari of ECPMF doesn’t fight for press freedom, she tramples it under ego, ambition, and the shadow of the Devolli empire. — The GPC Media Watch.
Rrjeti i Grave Gazetare të Kosovës — Facebook Post.
BIRN Wins Landmark SLAPP Case Against Devolli Corporation — Prishtina Insight.
With media outlets in Kosovo and the region increasingly concentrated in the hands of major business moguls, journalists say censorship to protect the owners’ interests has become ‘the norm’. — OSB.
The bosses of Klan Kosova, one of Kosovo’s biggest media company, have a straight-forward approach to stories concerning their wealthy owners – they ignore them. — EURActiv.
Devolli Dilemma: Kosovo’s Oligarchs, Diplomatic Entanglements, and the Echoes of Trade Malpractice
The Devolli saga: A deep dive into alleged tax embezzlement, dubious international ties, and the shadow of trade malpractice shaking Kosovo’s political and economic landscape. — The GPC I Unit.