Pamjet e Luftës për Beogradin, Paratë në Llogarinë e Edlira Qefalijës

Burimet ndërkombëtare flasin për rrahje brutale ndaj Milaim Zekës, ndërsa bashkëshortja e tij, Edlira Qefalija, shpërndan mjegull, fyerje dhe narrativë mbrojtëse për rrjetin e tyre.

Në mbrëmjen e njëzetetetë nëntorit, pak orë pasi Kronikat e Barutit publikuan gjetjet tona hulumtuese mbi atë që burimet i përshkruajnë si dy sulme të rënda fizike dhe seksuale ndaj Milaim Zekës¹, bashkëshortja e tij, Edlira Qefalija, u hodh në Facebook² me një tekst të gjatë, të zemëruar, plot fyerje e insinuata. Ajo e quajti punën time dhe të redaksisë sime “pafytyrësi deri në krim”, “mendje të sëmurë”, “dashuri ekstreme” ndaj burrit të saj, dhe e ktheu një çështje shumë serioze të sigurisë, drejtësisë dhe manipulimit politik në shfaqje personale, me tone banale.

Reagimi i Edlira Qefalija, 28 Nëntor 2025

Unë po i përgjigjem këtu, në vetën e parë, jo sepse dua të futem në betejë personale me bashkëshorten e njeriut që hetojmë, por sepse ajo i ka hedhur qëllimisht mjegull opinionit publik dhe ka tentuar ta diskreditojë jo vetëm gjetjet tona hulumtuese, por edhe vetë idenë e gazetarisë me standarde.

Kjo përgjigje është për lexuesit, jo për egon e saj dhe as për egon time.

Rendi i ngjarjeve është i thjeshtë.

Më dhjetë nëntor dhe dymbëdhjetë nëntor, The Gunpowder Chronicles i shkroi Milaim Zekës në adresën e tij zyrtare të emailit. E pyetëm nëse kohët e fundit kishte qenë objekt i dhunës fizike, nëse ndonjë ngjarje e tillë ishte raportuar në polici apo tek autoritete të tjera, dhe i ofruam hapësirë për t u përgjigjur me deklaratë me shkrim ose intervistë të regjistruar. Konfirmimet teknike tregojnë që emailat janë pranuar dhe lexuar. Zeka zgjodhi heshtjen. Duke pasur tri burime të pavarura ndërkombëtare, njëri prej të cilëve me njohje direkte të Dhomave të Specializuara dhe të mjediseve të sigurisë që i rrethojnë, ne vendosëm t’i botojmë gjetjet tona. Hulumtimi ynë e trajton dhunën si akuzë serioze, të bazuar në burime të besueshme, por jo ende të vërtetuar në mënyrë të pavarur. Këtë e kemi thënë qartësisht në tekst.

Një ditë më pas, zonja Qefalija u përpoq ta kthejë këtë proces të kujdesshëm në një histori për “budallallëkun” tim, për “dashurinë” time ndaj burrit të saj dhe për një njeri që “përndjek” Milaimin. Ajo nuk merret me faktet që i kemi paraqitur, as me dokumentet që i kemi cituar, as me burimet e trefishta që iu kemi referuar. Ajo merret me shpifje ndaj karakterit tim dhe me zhvendosjen e vëmendjes nga thelbi i çështjes. Kjo është e njohur si taktikë klasike e njeriut që nuk ka argumente dhe prandaj përpiqet ta djegë skenën.

Thelbi i parë ku duhet ndalur është besueshmëria. Unë nuk kam kërkuar nga publiku që të më besojë mua si person. Unë kam kërkuar që publiku t’i lexojë burimet, dokumentet, kronologjinë. Hulumtimi ynë për Milaim Zekën nuk ka nisur nga ndonjë fiksim personal dy a tre vjeçar, siç pretendon ajo, por nga një moment shumë konkret, i dokumentuar brenda redaksisë. Në shkurt të këtij viti, Halit Sahitaj u paraqit tek ne me pretendime për një skandal ku Richard Grenell, ish i dërguar për dialogun Kosovë-Serbi, supozohej se po merrte para nga oligarkë rusë përmes kriptomonedhave³. Sahitaj, donte që ne të botonim materiale të cilat, pas verifikimeve tona, rezultuan të dyshimta në thelb. Gjatë atyre komunikimeve elektronike, Sahitaj vetë e përmendi emrin e Milaim Zekës, e përmendi raportin e John F Moynihan⁴, dhe aty filloi fija e vërtetë e kësaj historie. Ne nuk shkuam pas Milaimit, Milaimi dhe njerëzit e tij erdhën tek dera jonë, duke tentuar të na përdorin në lojërat e tyre.

Këto janë dokumente të fabrikuara, të cilat ishin falsifikuar sikur të ishin nga inteligjenca ukrainase, e të cilat për herë të parë nga një përdorues i Facebook-ut që operonte nën pseudonimin “Laky Laky” më ishin dorëzuar mua. Pas refuzimit tim për t'i botuar, ato më vonë u shfaqën në një faqe interneti 'INFORMATORS' që besohet të jetë pjesë e një operacioni rus të dezinformimit. Falsifikimi hedh dyshime në ish-diplomatin amerikan Richard Grenell si një pjesë e një skeme ndikimi të mbështetur nga Kremlini.

Pikërisht tek raporti Moynihan zbërthehet edhe një pjesë e rëndësishme e asaj që zonja Qefalija përpiqet ta fshehë. Ajo është bashkë me burrin e saj ndër burimet dhe personazhet kyçe në atë raport me njëqind e tetëmbëdhjetë faqe. Në publik, ajo dhe Milaimi e shesin atë dokument si provë që “fundos” Jack Smithin⁵. Por në vetë tekstin, rreth faqes trembëdhjetë, autori deklaron qartë që nuk mund t’u besojë plotësisht dëshmive të ardhura nga Milaim Zeka, Edlira Qefalija, Halit Sahitaj dhe Darko Peroviç⁶ dhe se informacionet nga ky rreth nuk e përmbushin standardin e tij të besueshmërisë. Pra, njeriu që ata e përdorën si armë propagandistike, shkruan me dorën e tij se nuk u beson atyre sa duhet. Nuk e kam shpikur unë këtë. Unë vetëm ia rikujtoj publikut.

Përmbledhje e rrjetit të dezinformimit dhe personave të përfshirë në pengimin e drejtësisë t cilët duket se e kanë vënë para nishanit të tyre Tribunalin e Kosovës në Hagë. — © Ekipi Hulumtues i GPC.

Zonja Qefalija përpiqet ta paraqesë si kontradiktore edhe mënyrën se si ne e kemi trajtuar raportin mes Milaim Zekës dhe Hashim Thaçit. Ajo thotë, me një ironi banale, që “jo më larg se para dy tre muajsh” unë paskam shkruar se Milaimi dhe Hashimi janë bashkëpunëtorë, ndërsa tani i paraqes si kundërshtarë. Ky është një lexim qëllimshëm i shtrembëruar. Ajo injoron faktin që hetimi ynë e paraqet rolin e Zekës si një figurë që ka lëvizur mes bashkëpunimit me hetuesit, dorëzimit të informacionit kundër ish komandantëve të Ushtrisë Çlirimtare⁷, tentativave për të përfituar politikisht e financiarisht nga kjo qasje dhe më vonë përfshirjes së tij në fushata për ta diskredituar vetë gjykatën. Burime ndërkombëtare, përfshirë ish zyrtarë nga Dhomat e Specializuara, na e kanë konfirmuar se Milaim Zeka ka sjellë dëshmitarë, ka dhënë informacione, ka luajtur rol real në ngritjen e dosjeve kundër Thaçit dhe të tjerëve. Po të njëjtat burime tregojnë se ai është përpjekur ta kapitalizojë këtë rol për interesa të veta⁸. Kjo nuk është “teori konspirative”. Kjo është një vijë e gjatë sjelljesh të kontradiktshme, ku Zeka rri vazhdimisht mes dëshmitarit, ndërmjetësit dhe shantazhuesit.

Aty ku zonja Qefalija përpiqet ta veshë veten me mantelin e “ndërkombëtares” dhe të më quajë mua “konspiracionalist dy lekësh” mjafton të kujtojmë se cilët janë njerëzit me të cilët ajo dhe burri i saj bashkëpunojnë. Darko Peroviç, sipas një numri të trefishtë burimesh të ndryshme të sigurisë, përshkruhet si i lidhur me shërbimet e sigurisë së Serbisë dhe me origjinë malazeze. Halit Sahitaj, sipas dokumenteve dhe dëshmive që ne i kemi botuar, del si operator i lidhur me interesa të Federatës Ruse, përfshirë raste ku në dosje përmenden sulme dhe kërcënime ndaj aktivistëve rusë kundër Putinit në Evropë⁹. Zonja Qefalija nuk i prek këta emra. Nuk i prek sepse këtu mbaron retorika dhe fillon rreziku.

Le të kaloj te pjesa ku ajo përpiqet të “shpjegojë” shenjën në fytyrën e burrit të saj. Ajo thotë se më njëzet e katër tetor të këtij viti, Milaim Zeka është operuar në fytyrë nga kirurgu Ngadhnjim Domi, për t’ia larguar një masë të supozuar kancerogjene. Thotë se dokumentacioni i kësaj ndërhyrjeje i është dorëzuar gjykatës në Prishtinë. Dhe pastaj, me një siguri absolute, shpall se shenja që publiku e pa në fytyrën e tij është tërësisht postoperative dhe se po të ishte goditje, “motikit” do t’i ishte zhdukur.

Unë nuk kam pretenduar asnjëherë se ajo shenjë është provë absolute e dhunës që burimet tona kanë përshkruar. Në tekstin tim e kam quajtur rrethanë, jo argument përfundimtar. Para botimit të gjetjeve tona hulumtuese të botuara më 27 nëntor, si edhe publikimit sotëm dhe reagimit të Frontline Media Group¹⁰, ne kemi konsultuar kirurgë të ndryshëm, përmes fotografive nga paraqitja televizive. Asnjë prej tyre nuk mund të jepte verdikt pa e parë pacientin. Por disa na thanë se pamja i ngjante më shumë nxirjes së shkaktuar nga goditja, se sa plagës së freskët kirurgjikale me qepje. Disa vunë në dyshim idenë që një ndërhyrje e tillë, kaq afër syrit, do të mund të mbulohej me atë nivel grimi që shihnim në ekran pa rrezikuar hapjen e plagës. Këto nuk janë konkluzione absolute, por janë opinione profesionale, e jo fantazi.

Zonja Qefalija tani pretendon se ka “fakte” në formë fotografish të postuara në Facebook. Si redaksi serioze, ne nuk mund t u japim atyre peshën e një dokumenti primar pa i parë në formën e tyre origjinale. Ne kemi kërkuar që nëse ajo dëshiron t’i trajtojmë seriozisht këto pretendime, të na dërgojë fotografitë origjinale të pandryshuara, dokumentacionin e plotë mjekësor, dhe të na lejojë kontakt të drejtpërdrejtë me doktorin që ajo e përmend. Vetëm atëherë mund t i nënshtrojmë dëshmitë e saj një shqyrtimi të pavarur mjekësor dhe teknik. Deri atëherë, ajo nuk ka sjellë prova, por pretendime të një pale të përfshirë emocionalisht, të bëra vetëm pasi burri i saj kishte zgjedhur të mos na përgjigjej asnjëherë.

Ka edhe diçka tjetër, më të çuditshme. Ngadhnjim Domi punon si kirurg maksilofacial në një qendër stomatologjike të quajtur Ars Medica¹¹. Sipas vetë prezantimit të tyre, fokusi kryesor i Ars Medica-s është shëndeti oral, implantologjia, kirurgjia orale, ortodoncia dhe parodontologjia. Kjo nuk përjashton ndërhyrje më serioze, por kur flitet për një “masë të madhe kancerogjene” në fytyrë dhe theksohet me nxitim se dokumentacioni është dorëzuar në gjykatë, lindin pyetje të natyrshme: në cilën gjykatë saktësisht, për cilin proces dhe pse? Kjo duket më shumë si vendosje e një tulle në një narrativë juridike sesa si raport mjekësor. Pas konsultimeve me specialistë të kirurgjisë maksilofaciale dhe onkologjisë në Londër, na u konfirmua se një klinikë me profilin e Ars Medica-s nuk ka kapacitetet për heqjen e masave të mëdha kancerogjene të fytyrës, të cilat kërkojnë ekip multidisiplinar onkologjik, infrastrukturë spitalore dhe anestezi të avancuar që gjenden vetëm në qendra të specializuara. Kjo mospërputhje mes pretendimit dhe realitetit profesional ngrit dyshim të fortë se edhe ky deklarim i zonjës Qefalija mund të mos jetë i saktë.

Një pjesë e tekstit të zonjës Qefalija është thjesht pasqyrë e stilit komunikues të vetë burrit të saj. Ajo më përshkruan mua si të “dashuruar marrëzisht” me Milaimin, flet për “obsesion”, më fut në fantazi “seksuale”, e përdor fjalën “homoseksualizëm” si sharje, e ul debatin në nivel rrugësh, ashtu siç e ka bërë shpesh vetë Zeka në studio televizive kur sulmon gra, aktivistë, anëtarë të komunitetit LGBTQ etj. Kjo nuk është vetëm mungesë edukate. Është strategji. Sa më shumë ta kthejë debatin në sherr personal, aq më pak njerëzit merren me pyetjet reale. Për shembull me pyetjen pse burri i saj i ka shitur pamjet e luftës tek një dokumentariste e financuar nga televizioni shtetëror serb dhe nga ministria e brendshme e Serbisë, e cila prodhon filma ku Ushtria Çlirimtare paraqitet si organizatë terroriste dhe ku ringjallen akuzat e fabrikuara për trafik organesh.

Në një postim në Facebook¹², vetë Milaim Zeka e ka pranuar se e ka shitur paketën e pamjeve të tij të luftës tek Sladana Zaric dhe se shuma prej një mijë e nëntëqind e pesëdhjetë eurosh është derdhur në llogarinë bankare të Edlira Qefalijës në Tiranë.