Robelli: Gazetari që Flet për Kaosin, por Jo për Autorët e Tij
Robelli e diagnostifikon sëmundjen politike të Kosovës, por refuzon t'i përmendë mjekët e rremë që e helmuan shtetin për dy dekada me radhë.
Enver Robelli shkruan bukur. Ka një shqisë alarmi për Evropën dhe një ndjeshmëri për degradimin e debatit publik në Kosovë. Teksti i tij1 përshkruan simptomat me mjeshtëri. Por pikërisht aty ku fillon detyra fisnike e gazetarit, ai ndalet. Dhe kjo ndalesë nuk është neutrale. Është zgjedhje.
Robelli e sheh kaosin por e shmang origjinën e tij. Denoncon zhurmën por hesht për orkestruesit. Flet për një gjuhë të ndyrë politike sikur ajo të ketë rënë nga qielli, jo sikur të jetë prodhuar me vite nga një klasë politike konkrete me emra dhe mbiemra. Hashim Thaçi. Kadri Veseli. Ramush Haradinaj. Isa Mustafa. Njëzet vjet pushtet pothuaj i pandërprerë. Njëzet vjet privatizime të errëta. Njëzet vjet buxhete të zhdukura. Njëzet vjet shtet i kapur. Njëzet vjet vrasje politike. Në tekstin e Robellit kjo histori shndërrohet në mjegull morale, ku të gjithë janë fajtorë dhe askush nuk është përgjegjës.
Kur ai kritikon vendimin e qeverisë aktuale për shpërndarjen e mjeteve publike në mënyrë të barabartë, e quan këtë keqpërdorim dhe populizëm.
Mirë. Atëherë çfarë do të ishte zgjidhja sipas tij?
Të mos shpërndahej asgjë? Të ktheheshim tek modeli i vjetër ku paratë publike qarkullonin vetëm brenda rrethit të ngushtë të klientelës partiake, veteranëve fiktivë, tenderëve familjarë dhe oligarkëve lokalë?
Dhe çfarë mendon Robelli për faktin se e njëjta qeveri ka shpërndarë edhe bursa për studentët, për herë të parë në mënyrë sistematike dhe pa ndërmjetës partiakë?
A është edhe kjo problem për të?
A është edhe investimi në arsim populizëm? Apo drejtësia sociale bëhet e papranueshme vetëm kur përfitues nuk janë më njerëzit e pushtetit të vjetër?
Apo ndoshta Robelli mendon se pasuria publike duhej ruajtur nga ata që për dy dekada e plaçkitën sistematikisht dhe sot, të pastruar nga memoria e krimeve ekonomike, shfaqen nëpër studio televizive si murgj të virtytit, duke dhënë leksione morali për një shtet që vetë e shndërruan në plaçkë.
Në tekst nuk ka asnjë pyetje për ata që e shndërruan Kosovën në një ekonomi plaçke. Asnjë fjali për përgjegjësinë politike të qeverive të pasluftës që e lanë vendin pa sigurim shëndetësor, pa plan urbanistik, pa industri funksionale. Këto probleme përmenden, por autorët e tyre zhduken. Ky është relativizim, jo analizë.
Akoma më problematik është përpjekja për të barazuar qeverinë aktuale me një diskurs brutal që në realitet buron kryesisht nga opozita e vjetër e rrëzuar nga vota e lirë e 14 shkurtit 2021. Robelli u thotë lexuesve se toksiciteti vjen nga të gjitha anët. Kjo nuk është e vërtetë. Gjuha më e dhunshme, akuzat më absurde, etiketimet si “spiunë” dhe “tradhtarë” vijnë në masë dërrmuese nga partitë që e humbën pushtetin dhe nga një rrjet mediash që riprodhojnë narrativa pro serbe dhe anti shtetërore. Ta fshehësh këtë fakt është ta gënjesh lexuesin.
A po e ndjek realisht Robelli Kosovën apo po reagon ndaj thashethemeve të ricikluara nga elitat e vjetra politike që nuk e kanë pranuar kurrë humbjen? A e ka parë ai se kush e bllokon Kuvendin, kush sabotonte dialogun, kush i quan votuesit “dele” dhe “turmë e manipuluar”? Apo kjo nuk hyn në kornizën e tij të rehatshme të ekuidistancës morale.
Pyetja më e rëndësishme mbetet. Cili është qëllimi i këtij shkrimi? Nëse nuk ofron asnjë zgjidhje. Nëse nuk emërton përgjegjësit. Nëse barazon viktimën me grabitësin. Atëherë çfarë mbetet veç një elegji e bukur për një krizë të paemër. Kritika pa përgjegjësi nuk është guxim. Është luks.
Gazetaria nuk është vetëm pasqyrë. Është edhe dritë. Dhe drita nuk shpërndahet duke e errësuar burimin e problemit. Nëse gjithçka është njësoj e keqe, atëherë asgjë nuk ka kuptim. Dhe pikërisht këtë luks nihilist Kosova nuk e ka më.
Berat Buzhala dhe Fabrika e Dhimbjes së Rreme
Ka çaste në historinë e një vendi kur një fytyrë anonime përndritet papritur nga errësira dhe zbulon tërë kalbëzimin e botës që e ka mbajtur të gjallë. Këto çaste nuk i sjellin engjëjt. I sjell vetë errësira. Dhe pikërisht në këtë ndriçim të ftohtë përpara syve tanë është shfaqur
Enver Robelli, postim në facebook, 11 Dhjetor, 2025.




Rrobeli shkruan që votuesi të drejtohet kah LDK. Noatalgjik i papërmirësuar.