SPAK përballë njeriut që luajti me Hagën dhe Kosovën

Vizita e Zekës në SPAK dhe mohimet e tij pasqyrojnë të njëjtën strategji mjegullimi që GPC/KB e ka dokumentuar tek rrjetet e tij me Halit Sahitajn, Darko Peroviç dhe Sladana Zariç.

Në pasditen e hirtë të pesë dhjetorit në Tiranë, para godinës së SPAK-ut jo shumë gjëra duken rastësore. Gazetarët nuk thirren aty thjesht që ta mbushin kornizën e kamerës. Kur atyre iu kërkua të parkoheshin përpara, të prisnin, ta mbanin objektivin të fiksuar te dera kryesore, dikush brenda asaj godine e dinte që një figurë e diskutueshme do të hynte. Dhe do të përpiqej, si gjithmonë, të kontrollonte historinë përpara se faktet ta arrinin nga pas.

Milaim Zeka u shfaq ashtu siç ka hyrë në shumë skena të tjera. Me buzëqeshje të zgjeruar, me gjestet e njeriut që ka ndërtuar një jetë të tërë duke folur para kamerave, me të njëjtën përzierje mes miqësisë së rrugës dhe vetësigurisë së rreme. Nuk shpjegoi pse ishte aty. Nuk dha asnjë detaj për arsyen që e kishte çuar në dyert e një institucioni që merret me korrupsionin më të lartë. Por sapo u kthye nga brenda, e kuptoi menjëherë se çfarë nuk duhej ta linte të ndodhte. Nuk duhej të dukej i thirrur. Duhej të dukej i ftuar. Madje, nëse ishte e mundur, duhej të dukej si ai që kërkonte llogari, jo si ai që jepte.

Momenti