Top Channel: Televizioni që Sheh nga Dritarja, Jo nga Pasqyra
Top Channel moralizon për Londrën sepse nuk guxon ta hulumtoj Tiranën. Kjo nuk është gazetari, është zbukurim hipokrit i heshtjes kombëtare.
Më 1 tetor, Top Channel shpalli me zell një “skandal” në zemër të Londrës1, gjetjet hulumtuese të programit hulumtues e dokumentar Panorama të televizionit kombëtar BBC ekspozoi mizogjini, racizëm dhe abuzim me forcë në një stacion paraburgimi të Policisë Metropolitane2.
Lajm i rëndësishëm? Po.
I denjë për raportim? Pa asnjë dyshim.
Top Channel e kurorëzoi si dramë kryesore për publikun shqiptar. Pse? Sepse s’ka liri, guxim a vullnet ta bëjë të njëjtin hetim në Tiranë, prandaj importon pasqyra nga Londra. Pa dashur, nxjerr zbuluar dështimin e thellë të strategjisë së tyre editoriale duke e shmangur veten. Ndërkohë në Tiranë korrupsioni, kapja e shtetit dhe relativizimi i drejtësisë fryjnë përditë; madje para pak ditësh u vra edhe një gjyqtar. Ky s’është lapsus redaksional, është filozofi programimi, bërtit larg që të heshtësh afër.
Le ta themi qartë: abuzimi policor, kudo që ndodh, meriton vëmendje publike. Por kur një transmetues kombëtar shqiptar që jeton në realitetin e një vendi ku politika, biznesi dhe krimi i organizuar ndërthuren hapur ia kushton zemrën dhe orarin social pornografisë morale të perëndimit, ndërsa i kthen kurrizin plagëve të veta, kjo nuk është gazetari. Ky është eksport i zemërimit për import të heshtjes. Një maskë e shkëlqyer për të fshehur dhëmbët e kalbur të brendshëm.
Top Channel e di, siç e di kushdo që bën gazetari me ndërgjegje, se Shqipëria nuk vuan nga mungesa e historive jetike. Mjafton të rimarrësh, fjalë për fjalë, temat që ky medium i anashkalon, minimizon ose i trajton si “zëra periferik” për t’i kuptuar përmasat e hipokrizisë. Kur në maj 2024 u shpall se Shqipëria do të bashkë-organizojë Evropianin U-21 me Serbinë në 20273, problemi nuk ishte futbolli, ishte kujtesa e kalbur e redaksisë. Ishin varret, gratë e dhunuara, shtëpitë e djegura, mohimi këmbëngulës i fajit, retorika e papërgjegjshme që i lë hapësirë një revizionizmi tinëzar të Kryeministrit Edi Rama. Kjo nuk ishte thjesht çështje kalendari sportiv, ishte provë politike e llojit “sa kushton kujtesa?” Dhe pavarësisht peshës së saj, ekrani kombëtar preferoi ta relativizojë rrezikun, ta copëtoj atë bashkë me flamujt, koritë dhe “normalizimin”, sikur historitë e gjakut të lahen me biletari ndeshjesh.
Në qershor 2024, kur “Report” i Rai 3 publikoi akuza të rënda për lidhje të kryeministrit me struktura mafioze4, me dëshmi, emra, data, foto, kontradikta zyrtare, liçenca e të dhëna si me shkop magjik, Top Channel u soll si një shërbyes i përpiktë protokolli, një koreografi neutraliteti që ta mpin pulsimin e pyetjeve. Po në gusht 2024, kur “The Washington Post” detajoi projektin e luksit në bregdetin e mbrojtur5 dhe lëvizjet ligjore që e bënë të mundur, sërish e njëjta skenë: “balancë” e shtirur mes një mjedisi që zhduket dhe një retorike qeveritare që e quan këtë “zhvillim”6.
Balancë? Kur një pellg me flamingo dhe breshka deti shndërrohet në plan biznesi, nuk mund të flasësh më për ekuilibër moral, sepse aty ku shitet natyra, peshorja e ndërgjegjes është thyer përgjithmonë.
Në janar 2025, debati mbi Gjykatën Speciale për Kosovën u përdor për të relativizuar vetë parimin themelor të drejtësisë7, a jemi pro drejtësisë ndërkombëtare vetëm kur ajo prek “të tjerët”, por jo kur prek “tanët”? Kur parlamenti shqiptar refuzoi të dënonte gjenocidin e Srebrenicës8, Top Channel nuk bëri pyetjen e vetme që kishte rëndësi, si mund të ndërtohet besueshmëria rajonale duke shkatërruar themelin moral të kujtesës? Gazetaria nuk është karrige e butë për relativizmin, është tavolinë e fortë për fakte, koherencë dhe kontekst.
Në maj 2025, kur në Tiranë u votua me një horizont të katërt pushteti dhe një re të trashë akuzash që vinin nga SPAK-u, nga Rai 3, nga dosje administrative e rrëfime ish-bashkëpunëtorësh, Top Channel zgjodhi një estetikë qelqi dhe dritash, kullat që rriten, aeroporti që zgjatet, flamujt e BE-së që valëviten, si një fond skenik për të zbutur të vërtetën e padurueshme se ky vend po boshatiset nga njerëzit dhe mbushet me narrativë. Të lozësh me dritat nuk do të thotë ta ndriçosh errësirën.
Në të njëjtën frymë, çështja e emërimit të një drejtoreje të huaj në krye të shërbimit informativ, me dilema ligjore, me pikëpyetje besnikërie, me hije të marrëdhënieve të pakontrolluara do të mjaftonte në çdo vend serioz për të ndezur një sezon të tërë hulumtues gazetaresk. Në Tiranë? Në Top Channel? Bëhet titull kur bie reja, shuhet kur lind dielli. Gazetarët që shkojnë deri në fund mbahen në distancë nga studiot, ata që lexojnë letra zyrtare si psalme lavdie marrin primetime.
Pastaj erdhi tetori 2025, vizita e kryebashkiakut të Nju Jorkut në Shqipëri, e përcjellë nga raportimet ndërkombëtare9 me kujtesën e një çështjeje federale të bujshme ku përmendej shpesh kryeministri (pa akuza ndaj tij), me pyetje mbi shpenzime e agjenda. Një ushtrim perfekt për gazetari qytetare: kush e ftoi, kush pagoi, kush përfitoi, cilat janë efektet10?
Po Top Channel, si zakonisht, zgjodhi të jetë ceremoniere, jo ndriçuese. Ta shesësh një vizitë politike si “turizëm dhe biznes”, pa analizuar koston, konfliktet e interesit apo mesazhin politik, është një mënyrë për t’i thënë publikut: “Mos pyet shumë, gjithçka është nën kontroll.” Por pyetja që mbetet është: nën kontrollin e kujt?
Kjo nuk është rastësi, është metodë. Quhet shpërqendrim etik. Jep një skandal nga Londra në rend të parë, sepse atje nuk t’i rrezikon askush kontratat e reklamave, lidhjet me pushtetin apo intervistat e buta që të mbajnë në qarkullim. Ndërsa në Tiranë, një hulumtim i vërtetë gazetaresk mund të t’kushtojë gjithçka, pagën, privilegjet, qasjen dhe imazhin. Kështu lind panorama ku e keqja e huaj bëhet terapi morale, ndërsa e keqja vendase quhet “komplekse” dhe fshihet nën tapet.
Top Channel nuk mund të ketë dy fytyra: të predikojë etikë në Londër dhe të përkëdhelë relativizmin në Tiranë. Nuk mund të quhet shtëpi e së vërtetës kur mbyll dritaret sa herë që tymi vjen nga inceneratorët, nga tenderat e manipuluar, nga ligjet e shtrembëruara për interesa të errëta apo nga romantizmat e saj editorial me autoritarizmin nën maskën e “modernitetit”. Nuk mund të thotë “jemi pasqyrë” kur në të vërtetë është mjegulla që e zbeh pamjen.
Gazetaria kombëtare, nëse ende mund të quhet e tillë, ka katër shtylla:
kontekstin,
koherencën,
kurajën dhe
llogaridhënien.
Konteksti do të thotë që çdo lajm nga jashtë duhet të na bëjë të pyesim: çfarë do të thotë kjo për ne?
Koherenca do të thotë që i njëjti standard indinjate për mizogjininë në Londër duhet të vlejë edhe për seksizmin, racizmin dhe abuzimin e pushtetit në Shqipëri.
Kuraja do të thotë të prekësh dosje që djegin gishta, jo vetëm ato që ndezin klikime.
Llogaridhënia do të thotë të pyesësh deri në fund, jo të pranosh verbërisht.
Në këtë provim, Top Channel duket se e ka zgjedhur fletoren e gabuar.
Ky editorial që e shkruam sot në Kronikat e Barutit, nuk kërkon senzacion, kërkon zgjim profesional. Riktheni hulumtimin gazetaresk si themel, jo si dekor.
Trajtoni kujtesën historike si tru të moralit publik, jo si ceremoni.
Mbani të njëjtin standard ndaj çdo pushteti, qoftë edhe në Downing Street, në Kryeministri apo në zyrat e shërbimeve sekrete. Mos u fshihni pas fjalës “balancë” kur faktet janë të pabalancuara. Mos e ngatërroni “qasjen” me gazetarinë, as “afërsinë” me të vërtetën. Dhe, më e rëndësishmja: mos u bëni doganë e indinjatës së importuar, ndërkohë që lini pa doganë kontrabandën e korrupsionit të mafias në vend.
Gjetjet hulumtuese të BBC-së për policinë e Londrës janë të vlefshme, por vlejnë më pak se një e dhjeta e dosjeve që presin zbardhje në Tiranë, Elbasan, Vlorë, Shkodër e Prishtinë, aty ku pushteti ynë vepron pa përkthim dhe ku qytetarit shqiptar i mohohet e drejta për t’u informuar drejt për taksat, pasurinë dhe mirëqenien e tij.
Çfarë bën policia në Londër është çështje e britanikëve, dhe ata kanë median e tyre që do të kërkojë llogari nga ata që kanë abuzuar dhe nga ata që kanë dështuar ta parandalojnë abuzimin. Aty, gazetarët britanikë po e bëjnë punën e tyre.
Por ne? Pse një media shqiptare duhet të na tregojë se çfarë ndodh në Londër, ndërkohë që nuk guxon të tregojë çfarë ndodh me pushtetarët tanë këtu? Detyra jonë është të raportojmë për Tiranën, jo për Londrën.
Të raportosh me pasion për skandalet e huaja dhe të heshtësh për ato që ndodhin në vend është si të predikosh moral në një gjuhë që populli yt nuk e kupton. Kështu humbet busulla e një shoqërie kur televizioni më i madh i vendit vendos që drama kombëtare duhet të luhet gjithmonë diku tjetër.
Gazetaria e vërtetë nuk lind nga komoditeti, por nga përballja. Nuk ka dinjitet mediatik pa rrezik profesional. Nuk ka integritet pa këmbëngulje. Nuk ka shpresë pa kujtesë. Dhe nuk ka gazetari kombëtare që meriton këtë emër për sa kohë që zemra e indinjatës rreh në Londër, ndërsa në Tiranë rreh vetëm për reklamë.
Nëse Top Channel do të rikthehet si institucion publik me ndikim, duhet të bëjë gjënë më të thjeshtë dhe më të vështirë njëkohësisht: të shohë në pasqyrë, jo në dritare. Sepse pasqyra tregon fytyrën e vet, jo shkëlqimin e huaj.
Aty ku heshtja shpërblehet më shumë se e vërteta, ku servilizmi vlerësohet më shumë se kuraja dhe ku propaganda vishet me petkun e “profesionalizmit”, aty duhet të fillojë gazetaria e vërtetë. Por pikërisht aty, sot, Top Channel mungon.
Top Channel si Narrator i Rremë i Historisë së Kosovës
Këtë shtator, Kosova hyn në muajin e përvjetorit të dytë të sulmit të Banjës së veriut të Mitrovicës, një plagë ende e hapur dhe një kujtesë e dhunshme e brishtësisë së paqes në Ballkan. Më 24 shtator 2023, një grup i armatosur serb, i udhëhequr nga Milan Radojiçiq dhe i mbështetur nga Beogradi, ndërmori sulmin më serioz mbi sovranitetin e Kosovës që pr…
Skandal në policinë e Londrës, gazetari i BBC infiltrohet dhe zbulon sjellje të papërshtatshme nga oficerët — Top Channel.
Unmasked: Secret BBC filming exposes hidden culture of misogyny and racism inside Met Police — BBC.
Shqipëria dhe Serbia në 2027: Një Tradhti Historike e Kujtimeve të Luftës dhe Drejtësisë
Njoftimi se Shqipëria do të organizojë Kampionatin Evropian U-21 me Serbinë në 2027, shpërfill brutalitetin serb dhe tradhton kujtimin e viktimave të luftës. — Kronika B.
Lidhjet e Ramës me Mafian: Gjetjet Shpërthyese që do të Tronditin Shqipërinë dhe Italinë
Gjetjet shpërthyese në “Report” të Rai 3 zbulojnë lidhjet e dyshuara të Kryeministrit shqiptar Edi Rama me mafian, duke tronditur atmosferën politike si në Shqipëri ashtu edhe në Itali. — Kronika B Hulumtime.
Jared Kushner wants to turn a wild stretch of Albania into a luxury resort — The Washington Post.
Shteti i Mafias: Si Rrezikohet e Ardhmja e Shqipërisë nga Regjimi i Korruptuar dhe Bashkëpunimi Ndërkombëtar ?
Shqipëria po shndërrohet në një shtet mafioz nën Edi Ramën, ndërsa bashkësia ndërkombëtare normalizon korrupsionin, minon demokracinë dhe fuqizon krimin e organizuar në vend. — Kronika B Hulumtime.
Lufta Cinike e Edi Ramës Kundër të Vërtetës dhe Drejtësisë në Kosovë
Rama, arkitekti i gjykatës së krimeve në Kosovë, tani e sulmon atë për t’i mbrojtur aleatët, duke e tradhtuar drejtësinë, sovranitetin dhe viktimat që politika e tij shkel me këmbë. — Kronika B.
Kuvendi i Shqipërisë refuzon të shqyrtojë rezolutën për gjenocidin në Srebrenicë — Radio Evropa e Lirë.
Where in the World Is Eric Adams? Try Albania.
The decision by Mr. Adams, a lame-duck mayor, to spend nearly a week of his remaining time in office visiting the Balkan nation raised eyebrows back in New York. — The New York Times.
How Bernie Williams Got to Carnegie Hall
The former Yankees center fielder has played the guitar since he was a teenager. Now he’s appearing in concert. — The New York Times.